Nostalgie / Garage - Peugeot 205 GTi 1.9

Met een vader die in een grote Ford-concessie in Luik werkte, kreeg Raphaël de Borman de liefde voor het Blauwe Ovaaltje met de paplepel mee, maar toch zwichtte hij voor een Fransman. “Lang voor ik achttien was, reed ik al met een Capri en een Escort XR3i, maar toen ik eenmaal mijn rijbewijs op zak had, liet ik me verleiden door een 205 GTi, het bommetje van de late jaren tachtig”, vertelt de ondernemer.

 "Ik liet  me verleiden door een 205 GTi, het bommetje van de late jaren tachtig"

Het gevoel van die eerste auto liet hem nooit meer los, en ruim dertig jaar later dook hij de autoadvertenties in om een exemplaar van de Franse sportieveling te vinden waarmee hij dat gevoel van toen kon herbeleven. “Ik gebruikte de Covid-periode om het internet binnenstebuiten te keren. Uiteindelijk vond ik in Brussel een 1900-versie van de 205, afkomstig uit Italië – vandaar de richtingaanwijzers op de voorvleugels. Weinig elegant, maar de Italiaanse wet schreef die in die tijd nu eenmaal voor.”

Showroomstaat

 Voor de Borman hoeft het ook allemaal geen ‘showroomstaat’ te zijn. “Dat is de moeilijkheid met dit soort auto’s”, legt hij uit. “Ofwel krijg je een volledig gerestaureerde GTi met een astronomische prijs. Ofwel koop je een exemplaar in originele staat, met alle risico’s van dien. Begin jaren negentig waanden velen onder ons zich een echte racecoureur met dit fenomenale leeuwtje van 130 pk. Met als gevolg dat de mechaniek van deze auto's vaak tot het uiterste werd gedreven. De mijne had 140.000 kilometer op de teller toen ik hem kocht, maar hij lijkt niet te zijn mishandeld. Intussen heb ik er al 10.000 kilometer mee gereden, en er zijn in elk geval nog geen lijken uit de kast gevallen.”

“Laat dat beetje roest aan het koetswerk maar. Dat hoort bij zijn Franse afkomst”

Deze krasse dertiger met bouwjaar 1992 heeft nog steeds zijn oorspronkelijke kleur – Sorentogroen – en vertoont enkele rimpels, die hem echter goed staan: “Een van de zwakke punten van het model was de stoelbekleding. Maar ik denk er niet aan om die te laten herstellen. Hetzelfde geldt voor het koetswerk. Laat dat beetje roest maar. Dat hoort bij zijn Franse afkomst”, grapt onze ondernemer, die intussen met volle teugen geniet van deze voorwieltrekker: “De grenzen van de voortrein opzoeken en intussen jongleren met de uiterst soepele en nauwkeurige versnellingspook, dat is zo’n plezier dat je het spartaanse comfort al snel vergeet.”