Nostalgie / Wat vond (De) AutoGids in 1985 van de Ford Escort RS Turbo?

Ford Escort, nog zo’n iconische naam in de automobielwereld: 37 jaar lang – van 1968 tot 2004 – stond de Escort in de catalogus van de Europese tak van de Amerikaanse constructeur. In 2014 werd de naam opnieuw opgevist voor de tweede generatie van de Focus bestemd voor de Chinese markt. Maar de benaming Escort gaat nog verder terug, want hij werd in het midden van de jaren vijftig al gebruikt voor de breakversie van de Anglia. Toen bestond De AutoGids zelfs nog niet…

Van de eigenlijke Escort zijn er een hele resem geweest. Zo zijn de achterwielaangedreven Mk I en Mk II, die tegenwoordig de klassiekerrally’s afschuimen, nog altijd vaste waarden bij rallyrijders en behoren ze tot de favorieten van het publiek doordat ze altijd dwars de bocht doorkomen. In 1980 schakelde de derde generatie van de Escort (de Mk III) over op voorwielaandrijving. Het was toen het tweede Ford-model met voorwielaandrijving uit de geschiedenis – het eerste was de Taunus in 1962.

En als Golf-concurrent was de Escort het natuurlijk aan zichzelf verplicht om ook met enkele sportieve versies te komen, die niet GTI, maar XR en RS werden gedoopt. Eerst was er de XR3 (1.6 met carburator, 96 pk), gevolgd door de XR3i (1.6 met benzine-inspuiting, 105 pk) en de RS 1600i (1.6, 115 pk). in 1985 verscheen deze RS Turbo, waarvan de 1.600 dankzij drukvoeding een vermogenssprong maakte tot 132 pk. Van deze RS Turbo-generatie, allemaal driedeursexemplaren, was oorspronkelijk een productie van 5.000 exemplaren gepland (om te voldoen aan het groep A-rallyreglement), allemaal in het wit. Eén enkel exemplaar met een zwart koetswerk schonk Ford aan Lady Di. De RS Turbo zette zijn carrière vanaf 1986 verder met de Escort Mk IV, met deze keer meerdere kleuren in de catalogus.

Ten slotte is er ook nog een Escort RS 1700 Turbo geweest, een prototype dat in 1980 werd ontwikkeld om te voldoen aan de groep B-regels. Dit project, met achterwielaandrijving en een door Cosworth geprepareerde 1.8-motor die 300 pk ontwikkelde, zou uiteindelijk stopgezet worden in 1982. In de plaats kwam de vierwielaangedreven RS200, die ontwikkeld werd op een volledig nieuwe basis.

• Gedetailleerde wegtest: Ford Escort RS Turbo // De AutoGids nr. 145 (18 april 1985)
• Tekst: Philippe De Leener // Bewerking: Michael Return

Motor

“Ford schrijft zijn eigen turboavontuur. Voor de eerste keer brengt de Euro-Amerikaanse automobielreus een turbogevoede motor uit die op grote schaal zal worden gebouwd. De motor van de RS Turbo werd afgeleid van de XR3i. Het is een bekende CVH met gietijzeren blok en lichtmetalen cilinderkop. De motor heeft een Garrett T3-turbocompressor. Dat laat zich voelen in zijn prestaties. Men diende zijn binnenste dan ook aan te passen aan deze nieuwe voeding. De bewegende delen van de motor werden gewijzigd opdat ze zouden weerstaan aan de pk’s van de krachtbron en de cilinderkop werd hertekend. De turbo is ook uitgerust met een imposante lucht-luchtwisselaar en een wastegate die de turbodruk beperkt tot 0,5 bar. De motor is gekoppeld aan een manuele versnellingsbak met vijf verhoudingen die ideaal gespreid is en die kan rekenen op de steun van een sperdifferentieel.”

Prestaties

“Na een dergelijke opkikker verandert het karakter van de RS Turbo natuurlijk ingrijpend. Hij heeft meer vermogen en koppel. Hij werkt dan ook stukken soepeler dan dan in de XR3i zowel als in de RSi. Deze Escort RS Turbo is in de eerste plaats soepel. Hij kan makkelijk in stadsverkeer rijden, maar kan ook performant uit de hoek komen. Hij heeft ons overrompeld door zijn efficiëntie zonder ooit brutaal te zijn.” Met een tijd van 29,7 seconden voor de kilometer vanuit stilstand zat hij op het niveau van een Fiat Ritmo Abarth 130 TC of van een Renault 5 GT Turbo, en doet hij een goeie halve seconde beter dan een Lancia Delta HF.

Wegligging

“Met zijn voortrein naar het voorbeeld van de RSi en zijn achtertrein ontleend aan de XR3i is het weggedrag van de RS Turbo een mengsel van de XR3i en de RSi. De voortrein redt zich uitstekend, terwijl hij door de slechts redelijk slippende achterwielen goed wordt ondersteund. We werden bekoord door het algemene rijgedrag van de Escort RS Turbo, maar hij stuurt zwaar. De brug met beperkte slip werkt dan weer uiterst zacht zodat het niet mogelijk is precies het moment te voelen wanneer de zaak blokkeert.”

Comfort

“Er zijn twee uitvoeringen. De ene is een basismodel en de andere heeft een luxeafwerking met centrale vergrendeling, elektrische ruiten, open dak, en draagt de naam Executive. Door de combinatie van de Recaro-zetels en de ophanging komt de auto zeer hard over. Op een vlakke weg is het allemaal kits. Maar wat een marteling als men een gevoelige rug heeft en op de Belgische wegen gaat rijden. In de RS Turbo zit dezelfde boordplank als op de andere modellen. Dat is wat jammer aangezien de klant betaalt voor een volledige auto.”

Kwaliteiten

• Zeer soepele motor
• Zachte turbo
• Gezond en efficiënt weggedrag
• Aangepaste versnellingsbak
• Geleidelijk zelfblokkerend differentieel

Gebreken

• Prijs
• Te lawaaierige wagen
• Beperkte instrumenten
• Zwaar stuur
• Remmen gevoelig voor hitte
• Onvoldoende lichten
• Belachelijke autonomie

Cijfers

• Testgemiddelde: 13,6 l/100 km
• Topsnelheid: 198,8 km/u
• 1000 meter vanuit stilstand: 29,7 seconden
• Basisprijs: 525.000 Belgische frank (geteste versie: 589.375 Belgische frank)

Besluit

“De Ford Escort RS Turbo is een sportief model. Hij erft een aantal experimentele technieken van de XR3i en de RS 1600i waarbij het interessantste de CVH 1.6 turbomotor is. De auto mist geenszins charmes. Hij rijdt met een bekoorlijk brio en een voorbeeldige motorsoepelheid. Hij heeft ook opmerkelijke wegkwaliteiten. Of het nu droog of nat is, hij trekt zich goed uit de slag dankzij het Ferguson-differentieel."

"Nochtans is rijden met de RS Turbo geen onverdeeld genoegen. Hij reageert te scherp op de geringste oneffenheden. Hij is ook superluidruchtig en wordt daarmee vermoeiend. Bovendien is het stuur zwaar. Hoewel de uitrusting op het eerste gezicht volledig is, valt ze door de mand als men ze van dichterbij bekijkt. Er is geen sportieve boordplank en voor een turbo is dat des te sterker een gemis."

"Deze auto heeft anders wel een aantal charmes waarvoor men echter veel geld moet neertellen als men zijn prijs vergelijkt met een snediger en beter uitgeruste wagen zoals de R5 GT Turbo. Ford had deze RS Turbo nodig om in de competitie een auto te kunnen homologeren die tegen minstens 5000 exemplaren moet worden gebouwd. Is dat een voldoende reden om zijn klanten een aantal dingen te ontzeggen?”