Opinie / De redactie ongefilterd – Als de batterij te groot wordt

Naast hun journalistieke methodologie en hun professionele perspectief binnen de autosector zijn de leden van onze redactie eerst en vooral automobilisten en gewone burgers. In 'De redactie ongefilterd' spreken ze vanuit hun hart. Vandaag is het aan Werner Van Kerckhoven, die verbijsterd toekijkt hoe hier en daar batterijpakketten absurd groot aan het worden zijn.

LEES OOK De redactie ongefilterd - overzicht

Geen bakje popcorn, maar een heuse emmer. Hamburgers zo enorm dat je niet eens weet hoe eraan te beginnen. The bigger the better, de Amerikanen brengen die slogan maar wat graag in de praktijk. Ook voor hun auto’s is dat altijd al hun leidmotief geweest: wat bij ons een grote sedan is, beschouwen ze in de VS maar als midsize. Decennialang hebben ze in the States gegrossierd in reusachtige sleeën en dikke vierzitscoupés, in fullsize 4x4’s en in pick-ups zo kolossaal dat ze met recht en reden ginds als ‘trucks’ bekendstaan.

Een dergelijke mastodont in beweging brengen kost uiteraard de nodige energie, en de bijnaam ‘gas guzzlers’ komt voor dit type voertuig helaas dan ook niet uit het niets aanwaaien. Lange tijd luidde het bijpassende adagium ‘there’s no substitute for cubic inches’, en werden deze automobiele reuzen aangedreven door al even overmaatse benzinemotoren. Uiteraard hebben die hun charme, maar in de huidige tijden wordt de keuze voor zo’n benzineslurpende V8 steeds moeilijker te verdedigen.

Ze lijken in de States in hun oude
gewoontes te hervallen. Alleen zijn de 'cubic inches' vervangen door 'kilowatt-hours'...

De jongste jaren hebben die grote krachtbronnen ook over de Plas dus langzaam plaatsgemaakt voor drukgevoede alternatieven met een kleinere (lees: minder grote) longinhoud, maar nu ook de Amerikaanse autobouwers de overstap naar elektrische voertuigen maken, lijken ze in daar in the States in hun oude gewoontes te hervallen. Alleen zijn de ‘cubic inches’ vervangen door ‘kilowatt-hours’…

Schijnoplossing

Kijk naar modellen als de Ford F-150 Lightning, de Dodge RAM 1500 REV of de recent voorgestelde Cadillac Escalade IQ: hun stroom halen deze elektrische kolossen uit reusachtige batterijpakketten die respectievelijk tot 131, 229 en 200 kWh groot zijn. Met de huidige stand van zaken in de batterijwereld is dat eigenlijk complete waanzin: pakketten van die omvang palmen veel plek in én voegen vooral veel gewicht toe, met alle gevolgen van dien.

Natuurlijk staat het vanuit marketingoogpunt leuk om te kunnen uitpakken met een rijbereik van 700 of 800 kilometer, zoals de Cadillac en de RAM doen, maar uiteindelijk camoufleren die flatterende cijfers vooral een matig rendement – het is alsof een Tesla Model S of X met zijn batterij van 100 kWh een WLTP-actieradius van maar 350 kilometer zou kunnen voorleggen. Bovendien verleg je op die manier uiteindelijk alleen maar het probleem: een twee keer zo grote batterij betekent ook twee keer zo lang aan de laadpaal stilstaan. Waar zit dan de winst?

Aan nog wat meer cellen in een gigantisch
voertuig proppen is niks innovatiefs; het is
eerder een vorm van gemakzucht.

Neen, dit heeft alles van een halfbakken schijnoplossing. Aan nog wat meer cellen in een gigantisch voertuig proppen is trouwens niks innovatiefs; het is eerder een vorm van gemakzucht. Het argument dat ‘de afstanden in de VS groot zijn’ en dat zulke batterijpakketten daarom onmisbaar zijn, houdt geen steek. Gesteld dat de afstand tussen twee laadpunten werkelijk te groot zou zijn (bemerk de voorwaardelijke wijs), dan is het veel logischer de infrastructuur aan te passen. Trouwens, voor grote en zware voertuigen die vooral op dergelijke afstanden worden ingezet, lijkt waterstof – in de vorm van de brandstofcelauto – sowieso een slimmer alternatief te worden. Batterijpakketten van meer dan 100 kWh voor privévervoer, dat is onzin. En zonde van de gebruikte grondstoffen…