Opinie / De redactie ongefilterd – Bekommernissen van een persoon met beperkte mobiliteit

Naast hun journalistieke methodologie en hun professionele perspectief binnen de autosector zijn de leden van onze redactie eerst en vooral automobilisten en gewone burgers. In 'De redactie ongefilterd' spreken ze vanuit hun hart. Vandaag is het aan Olivier Duquesne, die zijn verbijstering deelt na zijn onfortuinlijke belevenissen met een familielid dat een parkeerkaart voor personen met een handicap heeft.

LEES OOK De redactie ongefilterd – overzicht

In principe moet de parkeerkaart voor personen met een handicap het leven van mensen met een fysieke handicap vergemakkelijken. Ze geeft immers toegang tot voorbehouden parkeerplaatsen en maakt dat je de regels voor blauwe zones niet moet respecteren, of zelfs geen parkeergeld moet betalen – al is dat niet altijd het geval. Dat laatste is al een heikel puntje. Parkeren met zo’n kaart in particuliere parkeergarages wordt slechts zeer zelden aangeboden. De regels staan aangegeven op de automaten, maar soms moet je langs het loket van de parkeergarage passeren. Bovendien verschilt een en ander van stad tot stad en van land tot land, terwijl de kaart Europees is en zelfs tot ver buiten de Europese Unie en het continent wordt aanvaard.

Scanauto's

De scanauto is geen vriend van personen met een beperkte mobiliteit, omdat hij helemaal geen rekening houdt met de toegekende vergunningen. Op een plaats die gereserveerd is voor personen met een beperkte mobiliteit zijn er meestal weinig problemen. Maar wanneer je niet anders kunt dan parkeren op een plaats waar je moet betalen, of in een blauwe zone, ‘ziet’ de scanauto de kaart niet die achter de voorruit ligt. Het gevolg is dat er een parkeerretributie wordt opgelegd, dat je snel een betwisting moet indienen die vervolgens niet altijd ontvankelijk wordt verklaard, dat er administratieve ergernissen zijn, dat er tijd wordt verspild en dat er algemeen onbegrip heerst. Waarom wordt die kaart niet gekoppeld aan een nummerplaat? Omdat ze een gehandicapte begeleidt die het volste recht heeft om te worden rondgereden door ‘valide’ mensen die echter in normale omstandigheden deze wel degelijk gelegitimeerde voorrechten niet nodig hebben. De mogelijkheid om een nummerplaat tijdelijk aan een parkeerkaart voor personen met een handicap te koppelen, rechtstreeks via een app of aan een parkeerautomaat, zou al een eerste stap zijn (zoals bijvoorbeeld in Parijs).

Lage-emissiezones

Nog iets dat de gemoedsrust voor personen met een beperkte mobiliteit niet ten goede komt: lage-emissiezones. Een voertuig dat wordt gebruikt voor het vervoer van gehandicapte personen, komt over het algemeen in aanmerking voor een uitzondering, zodat je er toch mag binnenrijden zonder een dagpas of vignet te moeten kopen (maar niet in Parijs). Enkel de parkeerkaart voor personen met een handicap is echter niet altijd voldoende. Vaak moet je je registreren, met de nummerplaat van het voertuig dat je zult gebruiken, waarbij je soms verschillende stappen moet ondernemen, soms uren of dagen van tevoren. En zelfs als het wel snel kan, heeft elke stad zijn eigen onlinepagina met zijn eigen logica, taal, administratieve procedures en regels. Zozeer dat je soms gewoon afziet van de aanvraag of zelfs van de geplande verplaatsing.

Zelfs op de trein

En wanneer je als gehandicapte je auto in de garage of buiten de stad wil laten staan, is het openbaar vervoer niet erg geschikt. Zelfs een persoon met beperkte mobiliteit die zich zonder rolstoel kan verplaatsen, heeft niet altijd de fysieke mogelijkheid om op een bus of tram te stappen wanneer de toegangsdrempel te ver is of de treden te hoog zijn. De NMBS heeft een nieuwe app gelanceerd om hulp aan te vragen om op de trein te geraken. Leuk, maar het lost het basisprobleem niet op: waarom rijden er geen treinen met toegang op perronhoogte? Om nog maar te zwijgen van het gebrek aan werkende liften in stations en metrostations.

De vloek van de deelmobiliteit

En wat te zeggen van de ongemakken zoals voetpaden die vol staan met achteloos achtergelaten steps of inderhaast geparkeerde voertuigen? Achteloosheid die van elke verplaatsing in een rolstoel of op krukken een hindernisbaan maakt. De Belgische infrastructuur is al volledig verouderd in vergelijking met die van de buurlanden, met name de stoepranden ter hoogte van overstekplaatsen. Door de voetpaden van al die brol te ontdoen zullen trouwens ook ouders met kinderwagens blij zijn….

Aidez-les

Kortom, de kaart voor personen met een handicap geeft misschien wel toegang tot de beste parkeerplaatsen... maar lost de individuele mobiliteitsproblemen van mindervaliden niet op. Bekommernissen die steeds complexer worden door de toename van circulatieplannen, beperkingen, geautomatiseerde controles en nieuwe voortbewegingstoestellen. Het wordt tijd dat politici zich bewust worden van de moeilijkheden die gehandicapten hebben om zich te verplaatsen en dat het gebruik van hun auto (of die van een of meer familieleden) vaak onmisbaar is. Wat de burger betreft, zou het zeer op prijs worden gesteld als die de elementaire beleefdheidsregels respecteert, door de weg niet te blokkeren of voorbehouden plaatsen te bezetten. Want het verkrijgen van zo’n kaart vergde waarschijnlijk al een bezoek aan de dokter en het invullen van een resem formulieren...