Opinie / De redactie ongefilterd – Xavier Daffe vs. elektrische auto's

Naast hun journalistieke methodologie en hun professionele perspectief binnen de autosector zijn de leden van onze redactie eerst en vooral automobilisten en gewone burgers. In 'De redactie ongefilterd' spreken ze vanuit hun hart. Vandaag is het aan Xavier Daffe, die ons over zijn ontdekkingstocht van het elektrisch rijden vertelt.

LEES OOK: De redactie ongefilterd - overzicht

Ik moet toegeven dat ik de dag dat ik in een elektrische auto zou moeten rijden zo lang mogelijk heb uitgesteld. Toen ik in een ander leven, als racemonteur, gevoed werd met het betoverende geluid van de flat-six van de Groep B Porsche 911's, waarvan de tovenaar bij RAS Sport, Henri Lotterer, vader van en destijds mijn baas, megafoons "made in Chatelet" had ontwikkeld, is het moeilijk om over te schakelen naar een wereld waar de machines vooral een zoemgeluid maken...

Wat is het lang geleden dat ik de kans kreeg om Willy Plas, toen "team principal" zoals we tegenwoordig zeggen, te vergezellen om midden in de nacht op de Ring van Charleroi een burnout te doen van de auto van Robert Droogmans. Met een 911 bij 7000 toeren met een bijna-open uitlaat moeten de buurtbewoners ons een paar keer hebben vervloekt! Een tijd van hard werken maar ook van zorgeloos en bohemienachtig leven.

En ik zal een geheim vertellen: ik, een kleine mechanicien in de schaduw, verdiende dankzij de eindeloze vrijgevigheid van een sponsor, Belga in dit geval, en de bonussen voor races en overwinningen toen een beter inkomen... dan nu.

In alle eerlijkheid: als we geen rekening houden met de beperkingen die nog steeds aan elektrische auto's kleven, is rijden met een elektrische auto iets waar je best aan kan wennen.

Die wereld is voorbij. RAS Sport heeft zijn deuren gesloten en daarmee de waanzin die twee seizoenen lang dagelijks werd beleefd. Maar ik heb nergens spijt van. De Belgische autosport is me nog steeds dankbaar dat ik een andere weg ben ingeslagen, want mijn mechanische vaardigheden bereikten al snel hun grenzen.

Vandaag, meer dan 35 jaar later, en na een gelukkige heroriëntatie, ben ik bezig met het testen van steeds meer stille auto's. Elektrische auto's. Natuurlijk dwingt mijn werk als journalist mij tot een mentale reset om de zaak te overwegen zonder vooroordelen, met een hoofd vol intellectuele nieuwsgierigheid en ruimdenkendheid. Ik kon dit noodlottige moment niet eeuwig uitstellen.

Het moment is dus gekomen. En ik moet één ding zeggen: in alle eerlijkheid, als we geen rekening houden met de beperkingen die nog steeds aan elektrische auto's kleven (verkoopprijs, actieradius, oplaadtijd, gebrek aan oplaadstations ), is rijden met een elektrische auto iets waar je best aan kan wennen.

Ik behoor niet tot degenen die van het debat "voor of tegen de EV" een dogmatische kwestie maken. Ik probeer afstand te nemen en te luisteren naar de wetenschappers in plaats van de ideologen met groene oogkleppen. Maar hoe zou het kunnen dat we niet verleid worden door de onmiddellijke respons en door het spel om uiterst alert te rijden, al was het maar om de energie zo goed mogelijk te gebruiken, te anticiperen op vertragingen en zoveel mogelijk te regenereren. Anticiperen is een van de sleutelwoorden van autorijden, inclusief (of zelfs vooral) elektrisch rijden.

En een EV maakt rijden oneindig veel 'zen', maar niet minder actief. De chauffeur wordt aan het werk gezet. Waarschijnlijk niet zoveel als Robert toen hij de Clementine of de Kemmelberg beklom, natuurlijk. Maar op een gegeven moment moet je accepteren dat de context van een tijdperk 30 of 40 jaar later niet meer dezelfde is. Ik denk niet dat elektriciteit een universeel antwoord is. Maar er is een marge tussen dat statement en het volledig verwerpen ervan. Ja, ik ben blij dat ik in mijn tijd leef. Maar ik ben nog blijer dat ik een andere heb gekend...