Opinie / De redactie ongefilterd - Moet Vadertje Staat dokken voor onze EV?

Naast hun journalistieke methodologie en hun professionele perspectief binnen de autosector zijn de leden van onze redactie eerst en vooral automobilisten en gewone burgers. In 'De redactie ongefilterd' spreken ze vanuit hun hart. Vandaag Steven Appelmans– journalist bij AutoGids – over de twijfel die hij heeft bij de subsidiëring van de EV.

LEES OOK De redactie ongefilterd – overzicht

Vooraleer echt aan het discours te beginnen even een shout out naar collega Hans Dierckx. Het is namelijk hij die de vraag voor het eerst heeft opgeworpen. En met de meeste argumenten aan kwam zetten. Waarna enige contemplatie finaal leidde tot de conclusie dat hij gelijk had: overheidstussenkomst bij de aanschaf van een elektrische auto is inderdaad nogal onkies. 

Het zorgt namelijk voor een scheve situatie. Je kiest alleen voor vergroening omdat het je financieel interessanter wordt gemaakt. Correctie, omdat het je wordt voorgehouden dat het financieel interessanter is. Ook onze overheid moet zijn balans op orde houden (of daar op z'n minst naar streven). Wat ze dus uitgeven aan steun, dient nadien ergens te worden gerecupereerd. 

Proifteren we daar met z'n allen van, dan kan je nog opperen dat die subisdies het algemene welzijn verbeteren. An sich een overheidsbetrachting. Een vlieger die echter niet opgaat voor de EV. Als particulier ben je in dit land namelijk gesjareld. Ja, de fiscale lasten worden wat verlaagd (en in Vlaanderen zelfs geschrapt) al is dat peanuts vergeleken met de steun die het bedrijfswezen krijgt. Ziedaar, de scheve situatie al meteen geconcretiseerd!

Slechts een minuscuul percentiel van de elektrische vloot staat daardoor ingeschreven op de eigen naam. Privé-personen profiteren dus amper van de maatregelen, maar ze worden wel gevraagd er financieel toe bij te dragen. Eerlijk is anders, toch?

Je kiest alleen voor vergroening omdat het je financieel interessanter wordt gemaakt. Correctie, omdat het je wordt voorgehouden dat het financieel interessanter is.

Pas op, daarmee wil ik allerminst gezegd hebben dat de overheid moet voorzien in een particuliere tegemoetkoming. De enigen die daar beter van worden, zijn de constructeurs. Dat hebben vorige subsidiemaatregelen al uitgebreid bewezen. Genre de 15 procent overheidskorting die je kreeg bij aanschaf van een auto met minder dan 105 g/km CO2. We betalen er nog steeds voor af. Terwijl je bovendien de diesels die toen en masse werden gekocht, vandaag aan de straatstenen niet meer gesleten krijgt.

Het alternatief - niets doen - is evenmin een optie. De kappen beginnen nu echt wel aan een sneltempo te smelten, dus moet er wat vaart gezet worden achter het snoeien in de CO2-uitstoot. Iets wat maar kan door bepaalde gewoontes te laten varen. Zoals rijden op fossiele brandstoffen. Dat vraagt echter een verandering in geplogenheden, iets waar de mens over het algemeen niet al te tuk op is. Bijgevolg is een zetje echt wel nodig om ons een andere richting uitgeduwd te krijgen.

Ik begrijp dus perfect waarom onze - en bij uitbreiding vele andere Europese - overheden die steun op poten zetten. Het elektrrische verhaal kan louter slagen als er genoeg mensen de switch willen maken. En van de gezamenlijke goodwill zal het duidelijk niet komen.

Alleen, waarom moet dat door bij te passen in de eindfactuur? Het kan ook anders, iets wat Europa nota bene al heeft bewezen. Door de CO2-uitstoot aan banden te leggen, is de auto-industrie de facto verplicht meer te investeren in het elektrische verhaal. Met eindproducten die de constructeurs vervolgens aan schappelijke(re) prijzen aan de man zullen moeten brengen. Zoniet, schieten ze de eigen toekomst danig in de voet.

Met dat alsmaar groeiende aanbod, zal ook de consument wel volgen (die kan op een gegeven moment ook niet anders). Evenals de ondersteunende diensten (lees: een uitbreiding van het laadnetwerk). Ziedaar, een transitie zonder dat we daar een centiem belastingsgeld voor hebben moeten gebruiken. 

Een scenario dat echter de tijd moet krijgen zich te ontplooien. Van een industriële mastodont vergen dat hij het roer in tien jaar tijd volledig omgooit, is hetzelfde als Chinees invoeren als moedertaal en verwachten dat iedereen het binnen de twee jaar vloeiend spreekt. Het sneltempo waaraan nu ontwikkeld en geproduceerd moet worden, komt onlosmakelijk met bijkomende kosten. Investeringen die doorgerekend (moeten) worden. Bovendien gaat het ook voor de consument te snel. Gezien het al elektrische aandrijving is wat de klok slaagt - en daar moeten ook wij zingiszins schuldig pleiten - voelt die zich de EV door de strot geramd.

Met andere woorden, Europa had twintig jaar geleden al de aftrap moeten geven. In plaats van nu, op een paar jaar, dat gat proberen dicht te rijden. Want dat kan namelijk alleen door mensen geld toe te steken.