Opinie / De redactie ongefilterd – Klaas Janssens legt de link tussen EV's en bakfietsen

Naast hun journalistieke methodologie en hun professionele perspectief binnen de autosector zijn de leden van onze redactie eerst en vooral automobilisten en gewone burgers. In 'De redactie ongefilterd' spreken ze vanuit hun hart.Vandaag Klaas Janssens - journalist bij AutoGids - over de morele superioriteit die EV-rijders overgenomen lijken te hebben van bakfietsouders.

LEES OOK De redactie ongefilterd – overzicht

Hoe groter de auto, hoe minder manieren de bestuurder. Het is een cliché, tot je weer een BMW ziet waarvan de richtingaanwijzers niet werken, of een Mercedes die zo dicht achter je rijdt dat je enkel de ster nog ziet. In de ongeveer 20 jaar dat ik tussen Antwerpen en Brussel pendel, heb ik een extra zintuig ontwikkeld voor de ongelikte beren die vinden dat ze zich net iets meer kunnen permitteren dan de rest. Omdat ze met een duurdere wagen rijden en dus meer waard zijn dan de anderen. Ik heb weinig onthouden van mijn studies Politieke & Sociale Wetenschappen, maar ik durf dergelijk gedrag weleens ‘asociaal’ te noemen.

Nu goed, je ziet natuurlijk wat je wilt zien. Word je de weg afgesneden door een X6, dan is het de schuld van de BMW. Doet een Citroën Berlingo hetzelfde, dan zal het wel een vrouw zijn. Of een senior, die natuurlijk niets te zoeken heeft in de ochtendspits. Het is een beetje zoals de autocorrect-functie op je smartphone: onze hersenen hebben aan enkele details genoeg om zich een mening te vormen.

En dat werkt bij iedereen zo. Wanneer ik pakweg een Mercedes GLC Coupé als testwagen heb, dan laten de andere bestuurders me minder gemakkelijk ritsen, maken fietsers sneller misbaar als ik mijn voorrang van rechts neem, of draaien de passerende voetgangers met hun ogen wanneer ik eens wat moeite hebt met een veel te kleine parkeerplaats. Niets aan te doen. We zijn maar mensen.

ONZE HERSENEN HEBBEN AAN ENKELE DETAILS GENOEG OM ZICH EEN MENING TE VORMEN.

Nu heb ik een nieuw fenomeen ontdekt. Nu ja, ‘nieuw’… Het bestond al in het universum van de zwakke weggebruiker, maar lijkt zich nu ook door te trekken naar de autowereld. De carbon racefiets wekt bewondering op, zoals pakweg een Porsche 911 dat ook doet. Maar boven aan de pikorde staat de bakfiets. Dan mag je nét iets meer. Zoals je op het midden van de stoep zetten, door het rode licht rijden of vijfjarige fietsertjes van het fietspad dwingen.

Die morele superioriteit merk ik ook steeds vaker op bij de bestuurders van elektrische wagens. Ze mogen parkeren waar anderen dat niet mogen, dwingen voorrang af die ze eigenlijk niet hebben, en rijden assertiever, alsof ze als bestuurder van een milieubewuste (lees: fiscaal interessantere) wagen meer recht hebben op jouw stukje asfalt.

Het grappige is dat ze niet alleen tegen het plebs strijden dat – ocharme – nog niet mee is met de elektrische revolutie van de haves, maar ook onderling in de clinch gaan. Als er een auto is die een laadplek als parkeerplaats gebruikt, is het doorgaans een elektrisch exemplaar dat niet ingeplugd is. Hetzelfde bij bakfietsgebruikers: dat is geen homogene groep, maar een stelletje vechtersbazen die allemaal – alle honderd – vinden dat ze zich pal voor de schoolpoort mogen zetten.

Alweer: je ziet natuurlijk wat je wilt zien. Misschien zijn de bakfietsen wel enorm lompe dingen, waarmee je niet makkelijk rijden kunt. En neem ik dat gesukkel autocorrect-gewijs voor morele superioriteit. En na een recente testrit met een elektrische Citroën besef ik ook dat ik eigenlijk medelijden hoor te hebben met die bestuurders van elektrische auto’s. Want ze zijn gewoon gefrustreerd op zoek naar een laadpaal die én vrij is én werkt. Niets aan te doen. We zijn maar mensen.