Opinie / De redactie ongefilterd – het wel en wee van de SUV

Naast hun journalistieke methodologie en hun professionele perspectief binnen de autosector zijn de leden van onze redactie eerst en vooral automobilisten en gewone burgers. In 'De redactie ongefilterd' spreken ze vanuit hun hart. Vandaag is het aan Frédéric Kevers, die de overdaad aan SUV's laakt.

LEES OOK De redactie ongefilterd – overzicht

De auto. Een geweldige uitvinding die de mensen een ongekende vrijhad gaf. Als object van verlangen, een instrument van mobiliteit en een symbool van succes weerspiegelt de auto onze moderne maatschappij. Maar die maatschappij evolueert, dus moet de auto onze veranderende gewoonten volgen, een antwoord bieden aan economische gevaren en onze technologische kennis uitdragen. Ooit was de auto een elitair product, een speeltje voor de happy few. Intussen groeide de auto uit tot een van de populairste objecten van onze tijd. Massaconsumptie regeert.

Maar we staan voor een nieuwe realiteit, ingegeven door economisch en ecologische veranderingen. En die zouden er wel eens voor kunnen zorgen dat de auto niet meer voor iedereen zal zijn. Want door de transitie naar een elektrisch wagenpark dreigen een heleboel mensen buiten de boot te vallen. De energiecrisis duwt die kloof tussen de haves en de have-nots nog wat verder open. Een auto kost veel geld en wordt nog duurder met een elektrische aandrijving. En onbetaalbaar als pleziervoertuig. Wiens schuld dat is? Van de politici, waarschijnlijk. Maar ook van de fabrikanten. En wat is onze rol?

De elektrische auto kost een arm en een been. Maar dat is geen probleem, want allerlei subsidies en fiscale stimuli moeten de overgang financieel vereenvoudigen. Alleen komt dat geld terecht bij de mensen die het eigenlijk niet nodig hebben. Wie heeft zijn elektrische auto en de zonnepanelen die hem van stroom voorzien helemaal zelf betaald? Maar we hebben die auto nodig, daar blijft iedereen van overtuigd. En van een gedeelde mobiliteit moet de overheid niet weten, hoewel de behoefte aan dergelijke initiatieven sterk toeneemt. Naar je werk pendelen, je professionele dromen volgen en je vrijetijdsactiviteiten (of die van je gezin) bedienen, ondanks het verlangen naar materiële emancipatie is een auto nog steeds essentieel. En als het even kan, willen we ook een mooie. Alsof we gegijzeld worden door Koning Auto. Nog erger: wij leiden aan het Stockholmsyndroom. Wat zijn we arme sukkels...

Het bevredigen van een behoefte is minder rendabel dan het voeden van een verlangen. En dat hebben de autoconstructeurs uitstekend begrepen.

Er zijn oplossingen, aan onze behoeften aangepaste mobiliteit bestaat reeds. Compacte stadswages, ruime minibusjes, elektrische scooters.... Maar het bevredigen van een behoefte is minder rendabel dan het voeden van een verlangen. En dat hebben de autoconstructeurs uitstekend begrepen. Als toonbeelden van ecologie, ridders van de elektrificatie en verdedigers van veilige mobiliteit sussen de marketingjongens en -meisjes ons met begrippen zoals duurzaamheid, recyclage en kostenreductie. Maar intussen verkopen ze ons SUV's en andere crossovers die een heel ander verhaal vertellen. Neem nu de nieuwe Volvo EX90... Veiliger en ecologischer dan ooit, maar het ding weegt wel bijna 2,5 ton en kost meer dan 100.00 euro.

Het is het verhaal van de roker die je uitlegt dat roken slecht is, maar je intussen een elektronische sigaret met korting op nicotinepads verkoopt. En wat doen wij: bedankt zeggen. Omdat onze verslaving gevoed moet worden, omdat we niet zonder die auto kunnen. Tot op het punt dat we accepteren dat we voor de gek gehouden worden. Het tijdperk van het gezond verstand is vervangen door idiocratie. Want wij willen een SUV. Hoe groter en hoe zwaarder, hoe liever. Als het even kan betaald door de staat. Geen deugdelijke familiewagen, laat staan een slimme deelwagen, he. Wat gaan de buren niet denken?