Opinie / De redactie ongefilterd - Liever Le Mans dan Formule 1

Naast hun journalistieke methodologie en hun professionele perspectief binnen de autosector zijn de leden van onze redactie eerst en vooral automobilisten en gewone burgers. In 'De redactie ongefilterd' spreken ze vanuit hun hart. Vandaag is het aan Werner Van Kerckhoven, die de unieke mix van heraldiek en tragiek van de 24 Uur van Le Mans looft.

Er zijn een handvol jaarlijks weerkerende sportmanifestaties die ik telkens weer met een vette rode bol in mijn agenda aankruis. En opvallend: drie daarvan vinden plaats in Frankrijk, namelijk Parijs-Roubaix, de Tour en… de 24 Uur van Le Mans. Het moet zijn dat ze daar toch iets goeds doen bij onze Zuiderburen… Of zijn ze bij de ASO en de ACO – respectievelijk de organisatoren van de wielerwedstrijden en de 24-urenrace – vooral meesters in marketing? Want, toegegeven, de hele buzz errond draagt zeker zijn steentje bij tot de aantrekkingskracht van deze wedstrijden.

Anderzijds kan niemand ontkennen dat Le Mans toch een speciale en unieke status heeft, die onvergelijkbaar is met de andere afspraken op de WEC-kalender. De 24 Uur van Le Mans is een van de laatste auto-evenementen waar nog een sprankel van de grandeur en opwinding van de automobiele krachttoeren van weleer aan vasthangt. Een uitdaging voor mens en machine op het hoogste niveau, waar iedereen wil schitteren. Oftewel: spektakel en onverwachte wendingen gegarandeerd.

En dus heb ik ook zaterdag 11 en zondag 12 juni trouw voor de beeldbuis gezeten – geen 24 uur aan één stuk natuurlijk, maar zo nu en dan een half uurtje, genoeg om telkens weer mee te zijn. Want dat is het leuke aan zo’n etmaalrace met hightech bolides: het onvoorspelbare karakter ervan. Niemand die weet of de auto’s die bij het vallen van de nacht de dans leiden, dat ook nog zullen doen bij het ochtendgloren.

Bovendien maakt het uitgebreide deelnemersveld met de grote verschillen in snelheid – én talent – dat er altijd wel ergens op het circuit wat te beleven valt. Zelfs als de posities in de vier categorieën niet wisselen, is het ronduit spectaculair te zien hoe de snellere jongens zich door de gedubbelden moeten laveren. Soms gaat dat maar net goed, soms gaat het net mis – hét beeld van de voorbije 24 Uur was toch hoe Alexander Sims in zijn GT PRO-Corvette door een onbesuisd manoeuvre van François Perrodo in de AF Corse-LMP2 in de vangrail werd gekatapulteerd.

Kortom, zelfs in een ‘saaie’ editie zoals die van 2022 (de winst van Toyota stond in de sterren geschreven) blijft de 24 Uur van Le Mans een unieke mix van heraldiek en tragiek zoals die in andere autosportevenementen allang zoek is. Hoogst bizar eigenlijk dat de brede media in Europa dit evenement niet wat meer naar waarde weten te schatten, zeker als je bedenkt welke uitstraling en prestige Le Mans elders ter wereld geniet.

In dat opzicht is het an sich goed nieuws dat zich vanaf volgend jaar een hele resem vers bloed meldt, in de vorm van allerlei fabrieksteams. Al hoeft het voor mij ook allemaal niet té groot te worden; het laatste wat Le Mans nodig heeft, is dat het een georkestreerd mediacircus à la Formule 1 wordt.