Opinie / De redactie ongefilterd - WVK versus de Prius PHEV

Naast hun journalistieke methodologie en hun professionele perspectief binnen de autosector zijn de leden van onze redactie eerst en vooral automobilisten en gewone burgers. In 'De redactie ongefilterd' spreken ze vanuit hun hart. Vandaag is het aan Werner Van Kerckhoven, die zich vragen stelt bij de keuze van Toyota om de nieuwe Prius bij ons enkel als PHEV op de markt te brengen.

De eerste Toyota Prius. Hij zag er niet uit, en toch stal hij mijn hart. Al na enkele meters was ik verkocht. Prius-fan voor het leven, zo dacht ik toen… Maar als een ongewenst sinterklaascadeau kwam het nieuws onlangs door de schoorsteen vallen: de vijfde generatie van de hybride ecopionier zal bij ons enkel nog maar in zo’n vermaledijde plug-inversie te koop zijn. Dat kon toch niet waar zijn; had de Prius werkelijk zijn ziel aan de duivel verkocht – voor een handvol zilverlingen?

LEES OOK Officieel: Toyota Prius PHEV (2023)

Want zo’n PHEV mag autobouwers dan misschien handig uitkomen, het is een aanfluiting van alles waar de Toyota Prius voor staat. Gezinsvervoer met een minimale ecologische voetafdruk, dáár draait het al meer dan een kwarteeuw om bij de Prius. Een 10 keer zo grote batterij waarvoor allerlei milieubelastende materialen moeten worden ontgonnen en verwerkt, past niet echt in dat plaatje. Een totaalvermogen van 223 pk en een spurt van 0 naar 100 km/u in 6,7 seconden nog minder.

Want een Prius hoort helemaal niet uit te nodigen tot snel(ler) rijden, wel integendeel: hij zet je net aan om het wat kalmer aan te doen en zo nog wat meer brandstof te besparen… Ook dát maakt een wezenlijk deel uit van zijn groene missie. En het is meteen ook een groot deel van zijn charme, als je tenminste bereid bent de handschoen op te nemen en de uitdaging aan te gaan om de verbruikscurve maximaal naar beneden te krijgen.

Makkelijk scoren

Ik troost me met de gedachte dat ze bij Toyota Europe vast ook wel verveeld zullen zitten met hun beslissing. Want de keuze voor een PHEV is er eentje tegen wil en dank natuurlijk. Het is ‘van moetens’, omdat Europa wil dat autobouwers de komende jaren hun vlootuitstoot nog eens drastisch verlagen: het Fit for 55-voorstel dat op tafel ligt, bepaalt dat het vlootgemiddelde van 95 g/km met 15 procent verder omlaag moet tegen 2025… en met 55 procent tegen 2030. Dat is een ronduit onhaalbare doelstelling voor auto’s met ook nog een verbrandingsmotor aan boord; zelfs de betere zelfladende hybrides zitten volgens de WLTP-meetcyclus al snel aan 110 g/km en meer.

LEES OOK Waarom de Toyota Prius sowieso een stekker krijgt

En daar komen dus die PHEV’s om de hoek kijken, die door een achterpoortje in de meetprocedure onrealistisch lage verbruiks- en uitstootcijfers naar voren kunnen schuiven… en zo makkelijk scoren. Ja, als je tussen twee ritten steevast oplaadt, nauwelijks verder rijdt dan het elektrische rijbereik van je oplaadbare hybride en intussen voorkomt dat de verbrandingsmotor aanslaat, dan kom je uit in de buurt van die normcijfers. Maar eigenlijk heb je dan de foute keuze gemaakt: voor zo’n gebruiksprofiel is een EV een slimmere keuze.

Het hoge woord is eruit: de EV. Had de Toyota Prius gezien de richting die de autosector (verplicht) uitgaat, anno 2023 eigenlijk niet een vooruitstrevende elektrische auto horen te zijn die alles op stroomefficiëntie zet? Een soort Lightyear Zero voor de massa, een tegengewicht voor al die veel te zware en veel te krachtige EV’s die massaal op ons worden losgelaten? Nee, de nieuwe Toyota Prius Plug-In Hybrid zal vast een uitstekende auto zijn, daar twijfel ik niet aan, maar dit is niet meer de baanbreker die zijn grootvader was.