Opinie / Outbox - Oud geleerd

De woorden ‘handig’ en ‘Harry’ zijn nog nooit samen in een zin uitgesproken waarin ik fungeerde als onderwerp. En dat neem ik ook niemand kwalijk, zeker niet de mensen bij wie ik al eens ben gaan klussen. Om er eens een vergelijking tegen te gooien: mij loslaten op een werf is als de kleine laten meehelpen met het avondeten: schattig, al weet je tegelijk dat die extra ‘hulp’ de kans op afhaalpizza – of dus in dezen het opnieuw moeten beginnen aan het klusje dat je eigenlijk aan mij had uitbesteed – exponentieel vergroot.

Maar kijk, ondanks dus twee linkerhanden en het ontbreken van enig geduld om één van die palmen stapsgewijs toch rechts gedraaid te krijgen, staat het daar wel, zwart op wit: getuigschrift automechanica. Weliswaar pas uitgereikt nadat ik de voorzitter van de examencommissie plechtig had beloofd er beroepsmatig nooit iets mee te doen. Omdat “jij je baas allicht meer gaat kosten dan je gaat opbrengen”. Dat hebben ze daar in de avondschool trouwens ook aan den lijve mogen ondervinden. Niemand die zich nog voor de geest kon halen wanneer er voor het laatst een remleidingsnippel kapot was gedraaid. Al klonk het unisono dat er twee naar de haaien helpen, op dezelfde auto én dezelfde avond, een unicum moest zijn (en liefst ook zo mocht blijven). Gelukkig dus dat de afstudeerproef mondeling was. “Aan jouw uitleg heeft het nog nooit gelegen, hé”, zei ons moe achteraf.

 Daar staat het wel, zwart op wit: getuigschrift automechanica

We zijn ondertussen bijna 20 jaar later en als man van mijn woord heb ik sinds het afstuderen elk professioneel contact met gereedschap gemeden. Maar bloed kruipt meestal waar het niet gaan kan, dus staan er – sinds we daar de plek voor hebben – wel wat ‘projectjes’ in de steigers. Geen paniek, zelfkennis is het begin van alle wijsheid, een motto waar ik sinds de fameuze ‘brake down’ plichtsbewust naar leef. Noch op mijn eigen motor, noch op die van de kinderen – de eerste een BMW K75, de tweede iets van obscure Chinese makelij – gaat dan ook een schroevendraaier zonder de nodige supervisie. Met enige scha en schande wil ik aan die ‘supervisie’ graag nog ‘menselijke’ toevoegen; klaarblijkelijk zijn ook YouTube-tutorials me iets te hoog gegrepen.

Bijstand waarvoor het me dan ook de hoogste tijd leek om eens wat bedankjes rond te sturen. Via het klavier, dat is namelijk een werktuig waar ik wél mee overweg kan. Dus, een ferme shout-out naar de leerkrachten van de PCVO Ninove en een al even dikke merci aan buurmannen Staf en David. Voor de kennisoverdracht, de praktische ondersteuning, de ambiance en, in het geval van die laatsten, de geserveerde ‘natjes’. Voor het vasthouden ook van de sleutels, want laat ons eerlijk wezen, dat de ‘brommers’ van hierboven ook daadwerkelijk rijden, komt voornamelijk op het conto van de buren. Want om nog eens terug te komen op de beeldspraak van dat avondeten, dat het grut de aardappelen vermassacreert, tot daar aan toe. Maar zodra het ook wil snijden in de filet pur, dan grijp je in, toch? Wat niet wil zeggen dat er ondertussen geen vooruitgang zou zijn geboekt. De remleiding van de BMW heb ik namelijk zélf losgehaald. Jawel, met volledig intacte aansluitingen! Wie zei daar ook alweer dat ik een verloren geval was?