Detailtests / 2024 MG ZS Hybrid+ (Luxury)

Van een hybride verwacht je efficiëntie eerder dan sportiviteit. En daar vormt MG’s Hybrid+-aandrijving geen uitzondering op. Piano bleek de favoriete aansporingsmodus te zijn van de ZS. Via het stroomschema op de boordcomputer kun je dan perfect volgen hoe er voorrang wordt gegeven aan een aandrijving via de elektromotor. Hetzij helemaal uitstootvrij, met stroom uit de batterij – wat deze MG afhankelijk van de snelheid (maximaal 87 km/u) zo’n 4 tot 5 ­kilometer kan volhouden – hetzij met behulp van de verbrandingsmotor als generator.

In die seriële hybridemodus dien je ook het meeste voordeel te halen uit die drietrapsautomaat. In essentie is dat, net als bij Toyota, een planetair tandwielstelsel, dat bij MG echter in drie ‘versnellingen’ in te stellen valt. Anders dus dan bij het hybride­systeem van de Japanners gaat de motor onder belasting niet nodeloos hoog in de toeren liggen loeien, maar ‘schakelt’ de bak een verzet hoger als je meer vermogen van de verbrandingsmotor nodig zou hebben.

Dat gezegd zijnde, bij een kruissnelheid van 70 km/u in die seriële modus blijft de toerenteller toch ook hier hangen bij 2.500 o/m, wat voor die snelheid nog altijd behoorlijk stevig is. Maar dat merk je wel enkel als je effectief naar de 12,3 duim grote tellerpartij kijkt. Of als je er echt op focust. MG heeft het motorcompartiment namelijk dermate goed geïsoleerd dat het gezeur dat de benzinemotor ook hier genereert, amper hoorbaar is achter het stuur.

VTEC-trap onder de kont

Wil je het gecombineerde vermogen van 197 pk en 465 Nm toch aanspreken, dan switcht de elektronica naar een parallelle aandrijving, waarbij de 1,5-liter de voorwielen aandrijft en de elektromotor een extra duwtje komt geven. Neem dat overigens gerust letterlijk: trap het gaspedaal tegen de vloer en je voelt na een paar seconden dat elektrokoppel ook daadwerkelijk toestromen. Voor de kenners: het doet wat denken aan Honda’s VTEC als daar de inlaat­kleppen ineens verder opengaan. Zij het dan zonder het sensationele geluid dat erbij hoort.

Werken benzine- en elektromotor samen, dan gaat het aardig vooruit… maar ook niet meer dan dat. MG geeft een 0 tot 100 km/u op in 8,7 seconden. Niet bepaald indrukwekkend, toch niet als je weet dat er gecombineerd 197 pk ter beschikking staat, en dat die paardenstal ‘maar’ 1,5 ton vlot te houden heeft. Blijf je op het gas, dan houdt de ZS het bij een al even gematigde 168 km/u voor bekeken. Bij die hogere snelheden – en enkel dan – verzorgt de benzinemotor trouwens de aandrijving zonder enige elektrische bijstand.

Als hij eenmaal onder stoom is, houdt de ZS dat tempo gelukkig vrij lang vast. Ook als de weg aan het keren gaat. In de afstelling van de MacPhersons voor- en torsieas achteraan zou je dus nog wel wat van het oude MG-DNA kunnen bespeuren. Sportief zouden we het allemaal niet durven te noemen, maar het rijwielgedeelte van de ZS geeft in iedere geval wel genoeg vertrouwen om de vaart er danig in te houden. Met dank aan de stuurbekrachtiging die vrij communicatief werd afgesteld. En in zekere zin ook aan de spoorassistent, die zich keurig op de achtergrond houdt als je aan het vegen slaat – uitzonderlijk bij dergelijke rijhulpsystemen van Chinese komaf. Het maakt dat we nooit de neiging hebben gevoeld die dingen aan banden te leggen (wat overigens wel kan).

Lowcost

Als je van plan bent het tempo op te voeren, dan zouden we ook de remenergierecuperatie een tandje opdrijven. Voor normale omstandigheden reageert de hoogste stand met een veel te sterke vertraging als je van het gas gaat (het middelste niveau verdient dan de voorkeur). In een dynamische setting helpt de motorrem echter om sterker te vertragen voor de bocht, waardoor je de neus vlotter naar binnen kunt duwen Nog een pluim is er voor de Giti-banden.

Die lowcostrubbers lieten zich tijdens de dynamische sessies namelijk op geen fout betrappen. Zelfs niet de keren dat de weg er nat bij lag. De keerzijde van al die pret is wel dat je de ‘droge’ schokdemping voor lief moet nemen. Noem het ‘Duits comfortabel’, waarbij je wegoneffenheden – zeker als die kort op elkaar volgen – zeer duidelijk voelt, zonder dat het evenwel storend of echt onbehaaglijk zou worden.