Net als zijn grote voorbeeld, de Mini, speelt de Swift graag met personalisatie. Een contrasterend dak, een tweekleurig dashboard en een wuft palet pastelkleurtjes zijn daar getuige van. Alsook van het vrouwelijker klantenpubliek naar wier gunsten deze zevende generatie met zijn zoetere vormen dingt. Niks mis mee, maar het neemt afstand van de X-factor van wijlen de Sport.
Binnenin blijft de lifestyle onvervuld: geen armsteun op de optielijst, analoge wijzers, een boordcomputer die zich nog met staafjes laat bedienen, een krappe zit achterin, het lijstje aan verbeterpunten is toch niet onaardig. En nu mag een koffer van 265 liter wel net genoeg zijn voor de wekelijkse bezoekjes aan de supermarkt, hamsteren kun je er niet mee. Zonder dat je een vlakke laadvloer bekomt, kun je dat volume via de neerklapbare achterbank wel nog uitbreiden naar 980 liter.
Qua motoren is er enkel keuze voor een vers uit de mal geklopt driecilindertje, dat via mildhybride hulp met 82 paarden voor de dag komt. Door het als van oudsher lage gewicht van de Swift is de daadkracht voldoende, en door het hoge thermische rendement van het blokje – zomaar eventjes 40 procent – kun je de theoretische WLTP-cijfers ook naar de praktijk vertalen. En manuele bak of niet, het rijgedrag sluit zich eerder aan bij een VW Polo dan bij een Mini: competent, maar weinig begeesterend. Ten slotte valt de stuurbekrachtiging te licht uit.
Hij is meer Taylor dan ooit, deze jongste generatie van de Swift, maar een gelijkaardige sterrenstatus zal hij niet bereiken. Dat ligt aan te weinig exposure, maar ook aan een geheel dat zich te mak, te voorzichtig en te braaf opstelt. Wie de Mini wil opjutten, moet meer branie tonen.
